Nadat ik in januari de diagnose kanker kreeg, schrijf ik over hoe ik kijk naar dit proces van heling en over het teamwork met het zelfhelend vermogen van mijn lichaam.
Dit is blogje 5. Als je naar onder scrolt, kan je beginnen bij nummer 1.
Vandaag 28 mei is het Internationale actiedag voor de Gezondheid van Vrouwen.
En ook de lancering van een boeiend boek dat alle aandacht verdiend!
HET VROUWENLIJF EN WAT WE ER NIET OVER WETEN door Journaliste Sofie Peeters,
waarin de medische genderdatakloof onderzocht wordt. ‘Eeuwenlang werd medisch onderzoek gebaseerd op het mannelijk lichaam, waardoor kennis over het vrouwelijk lichaam achterstand opliep’, zo zegt zij.
Het is een onderwerp dat ik dit afgelopen jaar al dikwijls aansneed onder vriendinnen. Ik haal het boek alvast in huis!
Mijn eerste deel van het behandeltraject met chemo’s is achter de rug. Het hadden er zes moeten zijn, maar het werden er op de valreep zeven. (zeven is een magisch getal, zeker ook in sprookjes, ….ach beroepsmisvorming zeker en dat ik dit onbewust zo gemanifesteerd heb. Ha ha ha)
Dus gisteren nog 3 coctails gekregen met de mindset: Chemo is mijn vriend. Deze extra zevende wordt dé KO voor de kankercellen. En ja, ik straal de baxters nog steeds in met toverkracht en met het geloof en vertrouwen in het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam. Teamwork!
En…..dat laatste werpt wonderwel zijn vruchten af!
Zes dagen voor de tussentijdse resultaatbespreking met de oncoloog heb ik een droom.
(Ik zit al dagen, weken eigenlijk op advies, boodschappen zo je wil, van mijn eigen innerlijke weten en stem te wachten,…maar ach, het bleef muisstil)
’s Morgens bij het wakker worden, zie ik het beeld van de droom nog steeds voor me.
We zijn in het kabinet van de oncoloog. Hij zit voor zijn PCscherm en zegt: ‘Het is weg’.
Meer was het niet. Dat was mijn droom. Maar genoeg om gelukzalig op te staan.
‘Stel je voor dat dit waar is’, zeg ik tegen mijn man, dat de kanker verdwenen is.
Even is er die euforie maar al gauw komt twijfel en paniekzaaierij weer piepen.
Amai, de angsten kwamen één voor één als een tsunami. Dagenlang wachten, het was als tien keer sterven. Wat als het toch verder gegroeid is, want het wordt ‘invasief’ genoemd? Hoe vertel ik dan dat minder goede nieuws aan onze kinderen? Of aan mijn ouders? Ik ben nog niet klaar om nu al te sterven, enz….O, de afgelopen week ben ik zooo bang geweest.
Even was er een lichtpuntje! Daags voor het gesprek zie ik in een flits tijdens een meditatie dat ik juichend word toegeroepen en met bloemen bestrooid bij het naar buiten komen uit een grot. Ik heb de beproevingen doorstaan en mag mij 'ingewijde' noemen. Het beeld doet me denken aan de Eleusinische Mysteriën in het oude Athene. Net zoals het verhaal van het afdalen van Persephone in de onderwereld. Of de afdaling van Inanna in Soemerië. Wereldwiijd waren en zijn er nog steeds inwijdingen waarbij je dagenlang ondergronds doorbrengt. Om in afstemming te komen met je ziel. Antwoorden te ontvangen over je zielepad. (kort door de bocht, want het houdt zoveel meer in) Zo voelt mijn pad aan dat ik inmiddels al anderhalf jaar aan het gaan ben. Een inwijding in het cyclische van het leven met de nabijheid van de dood.
De 'tapping' (EFT, Emotional Freedom Techniques) biedt nu en dan soelaas en verlichting. Mijn angsten uitspreken, aankijken, lichamelijk voelen en er niet van wegkijken of wegvluchten in afleiding.
Eindelijk is het moment daar bij de oncoloog. Gelukkig zegt hij meteen bij het binnenkomen: ‘Ik heb goed nieuws! Op de PETscan is het niet meer als kanker te zien. De cellen zijn inactief en slapend. Zo een goed resultaat had ik niet verwacht’. Dan zegt hij letterlijk zoals in mijn droom: ‘HET IS WEG! De chemo en de immuuntherapie doen goed werk.’ Ja, en dat is absoluut waar, maar eh…..hij zou eens moeten weten wat er ook allemaal in mijn trukendoos zit! :-)
De opluchting was groot, de ontlading ook! Al was het in mijn droom optimistischer want daar was ik er volledig van af…en dus ook van verdere behandelingen. Maar hé...ook al blijven het woelige waters, we zijn nu in een min of meer gerust stadium. Het geeft mij alleszins goede moed voor het pittige vervolgtraject tot half juli.
Hallelujah!
En ik blijf jullie allen danken om in mij en mijn genezingsproces te geloven. Alle supporters! Want zonder jullie zou het maar een eenzaam traject zijn! Daarom maakte ik vanachter in de tuin voor jullie allen een bloemenenblaadjesmandala. Zo fijn om te doen! En de vogels zongen mee. Me heppie!
Dit is blogje 5. Als je naar onder scrolt, kan je beginnen bij nummer 1.
Vandaag 28 mei is het Internationale actiedag voor de Gezondheid van Vrouwen.
En ook de lancering van een boeiend boek dat alle aandacht verdiend!
HET VROUWENLIJF EN WAT WE ER NIET OVER WETEN door Journaliste Sofie Peeters,
waarin de medische genderdatakloof onderzocht wordt. ‘Eeuwenlang werd medisch onderzoek gebaseerd op het mannelijk lichaam, waardoor kennis over het vrouwelijk lichaam achterstand opliep’, zo zegt zij.
Het is een onderwerp dat ik dit afgelopen jaar al dikwijls aansneed onder vriendinnen. Ik haal het boek alvast in huis!
Mijn eerste deel van het behandeltraject met chemo’s is achter de rug. Het hadden er zes moeten zijn, maar het werden er op de valreep zeven. (zeven is een magisch getal, zeker ook in sprookjes, ….ach beroepsmisvorming zeker en dat ik dit onbewust zo gemanifesteerd heb. Ha ha ha)
Dus gisteren nog 3 coctails gekregen met de mindset: Chemo is mijn vriend. Deze extra zevende wordt dé KO voor de kankercellen. En ja, ik straal de baxters nog steeds in met toverkracht en met het geloof en vertrouwen in het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam. Teamwork!
En…..dat laatste werpt wonderwel zijn vruchten af!
Zes dagen voor de tussentijdse resultaatbespreking met de oncoloog heb ik een droom.
(Ik zit al dagen, weken eigenlijk op advies, boodschappen zo je wil, van mijn eigen innerlijke weten en stem te wachten,…maar ach, het bleef muisstil)
’s Morgens bij het wakker worden, zie ik het beeld van de droom nog steeds voor me.
We zijn in het kabinet van de oncoloog. Hij zit voor zijn PCscherm en zegt: ‘Het is weg’.
Meer was het niet. Dat was mijn droom. Maar genoeg om gelukzalig op te staan.
‘Stel je voor dat dit waar is’, zeg ik tegen mijn man, dat de kanker verdwenen is.
Even is er die euforie maar al gauw komt twijfel en paniekzaaierij weer piepen.
Amai, de angsten kwamen één voor één als een tsunami. Dagenlang wachten, het was als tien keer sterven. Wat als het toch verder gegroeid is, want het wordt ‘invasief’ genoemd? Hoe vertel ik dan dat minder goede nieuws aan onze kinderen? Of aan mijn ouders? Ik ben nog niet klaar om nu al te sterven, enz….O, de afgelopen week ben ik zooo bang geweest.
Even was er een lichtpuntje! Daags voor het gesprek zie ik in een flits tijdens een meditatie dat ik juichend word toegeroepen en met bloemen bestrooid bij het naar buiten komen uit een grot. Ik heb de beproevingen doorstaan en mag mij 'ingewijde' noemen. Het beeld doet me denken aan de Eleusinische Mysteriën in het oude Athene. Net zoals het verhaal van het afdalen van Persephone in de onderwereld. Of de afdaling van Inanna in Soemerië. Wereldwiijd waren en zijn er nog steeds inwijdingen waarbij je dagenlang ondergronds doorbrengt. Om in afstemming te komen met je ziel. Antwoorden te ontvangen over je zielepad. (kort door de bocht, want het houdt zoveel meer in) Zo voelt mijn pad aan dat ik inmiddels al anderhalf jaar aan het gaan ben. Een inwijding in het cyclische van het leven met de nabijheid van de dood.
De 'tapping' (EFT, Emotional Freedom Techniques) biedt nu en dan soelaas en verlichting. Mijn angsten uitspreken, aankijken, lichamelijk voelen en er niet van wegkijken of wegvluchten in afleiding.
Eindelijk is het moment daar bij de oncoloog. Gelukkig zegt hij meteen bij het binnenkomen: ‘Ik heb goed nieuws! Op de PETscan is het niet meer als kanker te zien. De cellen zijn inactief en slapend. Zo een goed resultaat had ik niet verwacht’. Dan zegt hij letterlijk zoals in mijn droom: ‘HET IS WEG! De chemo en de immuuntherapie doen goed werk.’ Ja, en dat is absoluut waar, maar eh…..hij zou eens moeten weten wat er ook allemaal in mijn trukendoos zit! :-)
De opluchting was groot, de ontlading ook! Al was het in mijn droom optimistischer want daar was ik er volledig van af…en dus ook van verdere behandelingen. Maar hé...ook al blijven het woelige waters, we zijn nu in een min of meer gerust stadium. Het geeft mij alleszins goede moed voor het pittige vervolgtraject tot half juli.
Hallelujah!
En ik blijf jullie allen danken om in mij en mijn genezingsproces te geloven. Alle supporters! Want zonder jullie zou het maar een eenzaam traject zijn! Daarom maakte ik vanachter in de tuin voor jullie allen een bloemenenblaadjesmandala. Zo fijn om te doen! En de vogels zongen mee. Me heppie!
RSS-feed