Nadat ik in januari de diagnose baarmoederhalskanker kreeg, schrijf ik over hoe ik kijk naar dit proces van heling en over het teamwork met het zelfhelend vermogen van mijn lichaam.
Dit is blogje ZES Als je naar onder scrolt, vind je nr één.
Het was even stil met schrijven en delen.
De dagelijkse bestralingen en de wekelijkse nieuwe chemococtails komen hard binnen. Het maakt mij misselijk, versnipperd en verstrooid. Ben mijn focus in mezelf wat kwijt. Dagelijks lange en vermoeiende ritten, weliswaar langs groene wegen naar AZ in Brasschaat met vrijwilligers die mij heen en weer voeren. Ja, het is impactvol.
Dit behandeltraject vraagt tonnen energie om zoveel mogelijk ‘nevenschade’ te beperken, dat mijn liefdeskracht en levensvreugde voor mijn bekken er bij inschiet. Ik kan niet even niet meer bij de essentie van mijn ziek zijn komen. Voel mij afwezig en ‘numb’ en mijn hoofd voert telkens het woord: Was je toch niet beter helemaal voor het alternatieve gegaan? Is dit wel de juiste beslissing geweest? Wat als ik….? Ik word gek van het heen en weer geslingerd worden. Ik voel mij schuldig tov mijn lichaam. Wat doe ik het toch aan? Met wat een tsunamikracht gaan deze ‘medicijnen’ tekeer?
Natuurlijk blijf ik mediteren en mijn lichaam bijsturen, bevelen geven en programmeren met oa zelfhypnose zodat mijn zelfhelend mechanisme haar werk kan doen. Maar de afgelopen weken kreeg ik dat moeilijker voor elkaar.
‘Moedige Marijke, je hoeft niet zo moedig en flink te zijn.' schrijft een vriendin/lotgenote mij.
'Destijds zette ik alles op alles om maar 'flink' te zijn toen ik kanker kreeg. Gelukkig heb ik dat niet kunnen volhouden en ben ik op een bepaald moment 'gecrasht'. Pas dan kwam ik terecht bij mijn boosheid en verdriet en dat doet deugd...'
Ben ik bang van mijn eigen kracht? Van mijn eigen boosheid? Van mijn eigen groot verdriet? .... Ja, zeker weten!
Ik voel een keerpunt komen. Ik snik nu en dan wel eens. Maar wat zou ik alles er eens graag uit huilen. Ondanks al de regen en al dat water dat stroomde en zuivering bracht, blijft het droog bij mij. Overlevingsmodus. Controlestand op AAN.
Het sijpelt langzaam binnen dat dit ‘levensommekerend’ proces er eentje van lange adem is. Ik die van in het begin van de ziekte onmiddellijk met innerlijk graafwerk begon om nu resoluut voor mijn zieleverlangen op mijn gouden levenspad te durven kiezen, besef nu dat eerst dat die storm van chemo en bestralingen achter de rug moeten zijn. De boosheid zal zich wel tonen. Ze mag komen.
Hahaha….hoe is het mogelijk dat ik zelfs in dit hele proces ongeduldig ben en wil dat dit allemaal rapper gaat. Terwijl er aan slakken geen gebrek was deze lente om mij met mijn neus op ‘vertraging’ te drukken.
Dankbaar zet ik mij nu en dan neer voor filmpjes van de zee in Nieuwpoort en Spanje die ik kreeg doorgestuurd. Ik flow mee met de zee die komt en gaat. Het leven als eb en vloed.
Het is wat het is. Acceptatie.
Dank je wel voor jullie blijvende dagelijkse support en aanmoedigingen. Ontzettend deugddoend. Ik kom er helaas niet altijd toe jullie persoonlijk te antwoorden en te bedanken. Bij deze een warme omhullende knuffel en dank jullie wel!!
Van hart tot hart, Marijke
Dit is blogje ZES Als je naar onder scrolt, vind je nr één.
Het was even stil met schrijven en delen.
De dagelijkse bestralingen en de wekelijkse nieuwe chemococtails komen hard binnen. Het maakt mij misselijk, versnipperd en verstrooid. Ben mijn focus in mezelf wat kwijt. Dagelijks lange en vermoeiende ritten, weliswaar langs groene wegen naar AZ in Brasschaat met vrijwilligers die mij heen en weer voeren. Ja, het is impactvol.
Dit behandeltraject vraagt tonnen energie om zoveel mogelijk ‘nevenschade’ te beperken, dat mijn liefdeskracht en levensvreugde voor mijn bekken er bij inschiet. Ik kan niet even niet meer bij de essentie van mijn ziek zijn komen. Voel mij afwezig en ‘numb’ en mijn hoofd voert telkens het woord: Was je toch niet beter helemaal voor het alternatieve gegaan? Is dit wel de juiste beslissing geweest? Wat als ik….? Ik word gek van het heen en weer geslingerd worden. Ik voel mij schuldig tov mijn lichaam. Wat doe ik het toch aan? Met wat een tsunamikracht gaan deze ‘medicijnen’ tekeer?
Natuurlijk blijf ik mediteren en mijn lichaam bijsturen, bevelen geven en programmeren met oa zelfhypnose zodat mijn zelfhelend mechanisme haar werk kan doen. Maar de afgelopen weken kreeg ik dat moeilijker voor elkaar.
‘Moedige Marijke, je hoeft niet zo moedig en flink te zijn.' schrijft een vriendin/lotgenote mij.
'Destijds zette ik alles op alles om maar 'flink' te zijn toen ik kanker kreeg. Gelukkig heb ik dat niet kunnen volhouden en ben ik op een bepaald moment 'gecrasht'. Pas dan kwam ik terecht bij mijn boosheid en verdriet en dat doet deugd...'
Ben ik bang van mijn eigen kracht? Van mijn eigen boosheid? Van mijn eigen groot verdriet? .... Ja, zeker weten!
Ik voel een keerpunt komen. Ik snik nu en dan wel eens. Maar wat zou ik alles er eens graag uit huilen. Ondanks al de regen en al dat water dat stroomde en zuivering bracht, blijft het droog bij mij. Overlevingsmodus. Controlestand op AAN.
Het sijpelt langzaam binnen dat dit ‘levensommekerend’ proces er eentje van lange adem is. Ik die van in het begin van de ziekte onmiddellijk met innerlijk graafwerk begon om nu resoluut voor mijn zieleverlangen op mijn gouden levenspad te durven kiezen, besef nu dat eerst dat die storm van chemo en bestralingen achter de rug moeten zijn. De boosheid zal zich wel tonen. Ze mag komen.
Hahaha….hoe is het mogelijk dat ik zelfs in dit hele proces ongeduldig ben en wil dat dit allemaal rapper gaat. Terwijl er aan slakken geen gebrek was deze lente om mij met mijn neus op ‘vertraging’ te drukken.
Dankbaar zet ik mij nu en dan neer voor filmpjes van de zee in Nieuwpoort en Spanje die ik kreeg doorgestuurd. Ik flow mee met de zee die komt en gaat. Het leven als eb en vloed.
Het is wat het is. Acceptatie.
Dank je wel voor jullie blijvende dagelijkse support en aanmoedigingen. Ontzettend deugddoend. Ik kom er helaas niet altijd toe jullie persoonlijk te antwoorden en te bedanken. Bij deze een warme omhullende knuffel en dank jullie wel!!
Van hart tot hart, Marijke
RSS-feed