Nadat ik in januari de diagnose baarmoederhalskanker kreeg, schrijf ik over dit proces van heling en het teamwork met het zelfhelend vermogen van mijn lichaam.
Dit is blogje ZEVEN.
Als je naar onder scrolt, vind je nr één dat ik schreef in april.
Inmiddels zijn we drie maanden verder na mijn laatste blogje…Ik voelde me toen lusteloos en te moe om te schrijven. De cocon rondom mij sloot zich dichter en telkens een beetje meer en dichter. En dat was oké.
Ik had er helemaal vrede mee met ‘Me, myself and I’.
Half juli kreeg ik de laatste bestraling. Dagelijks, zes weken lang. Nooit eerder heb ik zo het gevoel gehad dat het einde maar niet dichter kwam. Intussen was de Grote Vakantie begonnen, maar ik leek in een surreële wereld te vertoeven. Lieve vrijwillligers brachten mij van Grobbendonk naar Klina in Brasschaat. Elke dag die steriele, onpersoonlijke en radio actieve omgeving in, alsof ik in een slechte sci-fi film terechtkwam. De ontzettend vriendelijke verpleging was écht wel een steun.
Het lijkt intussen ver weg, maar bij recente bloedafname bleek dat mijn witte bloedcellen alweer te laag zijn. Grrr.....De dokter vindt het wat verontrustend. 'Die aanmaak ervan had intussen toch weer in orde moeten zijn'. De arts stelde mij een beenmergpunctie voor en na consult kreeg ik mijn afsprakenlijstje mee voor de komende maanden. Waaronder ook het inplannen van mijn immunotherapie als preventieve nabehandeling. Maar die beenmergpunctie, ging me toch wat te snel en als ik thuis even googelde hoe dat dan precies in zijn werk gaat, kromp mijn maag al in elkaar. Het lezen van alle medische termen en dat er ‘weer’ een mankement zou kunnen zijn. Ik heb de afspraak geannuleerd. Wat als mijn lichaam gewoon meer tijd nodig heeft om van de heftige therapieën te bekomen? Ik wil het nog even rustig afwachten en de natuur op haar beloop laten.
Ook al kreeg ik half juli de laatste behandeling en dacht ik dat de lichamelijke klachten voorbij waren, .... De heftige bijwerkingen van chemo en bestraling leken dan pas te beginnen. Ze hebben mijn zomerplannen flink overhoop gegooid.
Maarrrrr joepiedepoepie ...............sinds enkele weken voel ik mij echt wel opgewekt, helder en blijgezind. Jeuj!! Alsof er een elf in mijn lijf woont. Zo vederlicht voelt ik mij. Met blije verwondering besef ik dat mijn lichaam werkelijk aan het herstellen is. Ik krijg er prettraantjes van. Een beetje van ongeloof en een beetje van: Waw, I did it! Ook het feit dat ik sinds januari geen alcohol meer heb gedronken en weinig of geen suiker at. Wel veel groenten en soep, warme maaltijden, vroeg bed in,…. Mijn lichaam is gezond. Elke cel in mijn lijf is gezond. Het is ook een dagelijkse mantra. Mijn lichaam en ik, werken goed samen. Ik leg mijn handen geregeld op mijn lever en mijn milt. Stuur er een glimlach naartoe en dank hen dat zij zo goed hebben standgehouden in dit hele proces. De meditatie ‘Innerlijke Glimlach’ is een geweldige steun!
Toegegeven, vandaag ben ik toch weer lichtjes zenuwachtig omdat er morgen een MRI wordt gemaakt van mijn bekken om te kijken of werkelijk alle kankercellen verdwenen zijn. Tssss….de beproevingen blijven op mijn pad komen. Maar ik besef heel goed dat ik het zélf in de hand heb, hoe met al deze uitdagingen om te gaan. Wordt vervolgd 😉
Dit is blogje ZEVEN.
Als je naar onder scrolt, vind je nr één dat ik schreef in april.
Inmiddels zijn we drie maanden verder na mijn laatste blogje…Ik voelde me toen lusteloos en te moe om te schrijven. De cocon rondom mij sloot zich dichter en telkens een beetje meer en dichter. En dat was oké.
Ik had er helemaal vrede mee met ‘Me, myself and I’.
Half juli kreeg ik de laatste bestraling. Dagelijks, zes weken lang. Nooit eerder heb ik zo het gevoel gehad dat het einde maar niet dichter kwam. Intussen was de Grote Vakantie begonnen, maar ik leek in een surreële wereld te vertoeven. Lieve vrijwillligers brachten mij van Grobbendonk naar Klina in Brasschaat. Elke dag die steriele, onpersoonlijke en radio actieve omgeving in, alsof ik in een slechte sci-fi film terechtkwam. De ontzettend vriendelijke verpleging was écht wel een steun.
Het lijkt intussen ver weg, maar bij recente bloedafname bleek dat mijn witte bloedcellen alweer te laag zijn. Grrr.....De dokter vindt het wat verontrustend. 'Die aanmaak ervan had intussen toch weer in orde moeten zijn'. De arts stelde mij een beenmergpunctie voor en na consult kreeg ik mijn afsprakenlijstje mee voor de komende maanden. Waaronder ook het inplannen van mijn immunotherapie als preventieve nabehandeling. Maar die beenmergpunctie, ging me toch wat te snel en als ik thuis even googelde hoe dat dan precies in zijn werk gaat, kromp mijn maag al in elkaar. Het lezen van alle medische termen en dat er ‘weer’ een mankement zou kunnen zijn. Ik heb de afspraak geannuleerd. Wat als mijn lichaam gewoon meer tijd nodig heeft om van de heftige therapieën te bekomen? Ik wil het nog even rustig afwachten en de natuur op haar beloop laten.
Ook al kreeg ik half juli de laatste behandeling en dacht ik dat de lichamelijke klachten voorbij waren, .... De heftige bijwerkingen van chemo en bestraling leken dan pas te beginnen. Ze hebben mijn zomerplannen flink overhoop gegooid.
Maarrrrr joepiedepoepie ...............sinds enkele weken voel ik mij echt wel opgewekt, helder en blijgezind. Jeuj!! Alsof er een elf in mijn lijf woont. Zo vederlicht voelt ik mij. Met blije verwondering besef ik dat mijn lichaam werkelijk aan het herstellen is. Ik krijg er prettraantjes van. Een beetje van ongeloof en een beetje van: Waw, I did it! Ook het feit dat ik sinds januari geen alcohol meer heb gedronken en weinig of geen suiker at. Wel veel groenten en soep, warme maaltijden, vroeg bed in,…. Mijn lichaam is gezond. Elke cel in mijn lijf is gezond. Het is ook een dagelijkse mantra. Mijn lichaam en ik, werken goed samen. Ik leg mijn handen geregeld op mijn lever en mijn milt. Stuur er een glimlach naartoe en dank hen dat zij zo goed hebben standgehouden in dit hele proces. De meditatie ‘Innerlijke Glimlach’ is een geweldige steun!
Toegegeven, vandaag ben ik toch weer lichtjes zenuwachtig omdat er morgen een MRI wordt gemaakt van mijn bekken om te kijken of werkelijk alle kankercellen verdwenen zijn. Tssss….de beproevingen blijven op mijn pad komen. Maar ik besef heel goed dat ik het zélf in de hand heb, hoe met al deze uitdagingen om te gaan. Wordt vervolgd 😉
RSS-feed