Ik ben net terug van het Internationaal Vertelfestival in Alden Biesen waar ik een hele week lang de podia mocht delen met vele binnen-en buitenlandse vertellers. Heerlijk en tegelijk ook ongelofelijk spannend! Waarom?
....ik was vooral bijzonder gespannen omdat ik niet zoals gewoonlijk zou vertellen voor kleuters of lagere school maar wel voor 18-jarige studenten. Dit keer geen magische mythologische verhalen, die mij als gegoten zitten, maar mijn interpretatie van het boek 'DE ZAAIER'/L'Homme Semence.
Een waargebeurd én pakkend verhaal over verlies en loslaten maar ook over intimiteit en kwetsbaarheid. O, ik wist echt niet wat te verwachten van het jonge publiek. Ook al voelde ik me best wel bang en onzeker, ik nam me voor om het niet te verstoppen of om mij anders voor te doen.
Dit vroeg heel veel durf en lef van mezelf. Ik denk niet dat de zaal hier ook maar iets van gemerkt heeft. En toch is het net door deze overgave 'we zien wel wat er gebeurt', dat zich iets moois ontvouwde!
Door helemaal mezelf te zijn, stelde ook het jonge kritische publiek zich ontvankelijk en open op. Het verhaal vertelde zichzelf. Iedereen stroomde erin mee. Na afloop kon ik wel huilen van ontroering en was de ontlading groot. Waarvoor was ik nu zo bang geweest? Al die kleinerende stemmetjes in mijn hoofd werden het zwijgen opgelegd omdat ik mij het kado had gegeven:
'ik ben die ik ben met wat er nu is en dat is helemaal ok!'
....ik was vooral bijzonder gespannen omdat ik niet zoals gewoonlijk zou vertellen voor kleuters of lagere school maar wel voor 18-jarige studenten. Dit keer geen magische mythologische verhalen, die mij als gegoten zitten, maar mijn interpretatie van het boek 'DE ZAAIER'/L'Homme Semence.
Een waargebeurd én pakkend verhaal over verlies en loslaten maar ook over intimiteit en kwetsbaarheid. O, ik wist echt niet wat te verwachten van het jonge publiek. Ook al voelde ik me best wel bang en onzeker, ik nam me voor om het niet te verstoppen of om mij anders voor te doen.
Dit vroeg heel veel durf en lef van mezelf. Ik denk niet dat de zaal hier ook maar iets van gemerkt heeft. En toch is het net door deze overgave 'we zien wel wat er gebeurt', dat zich iets moois ontvouwde!
Door helemaal mezelf te zijn, stelde ook het jonge kritische publiek zich ontvankelijk en open op. Het verhaal vertelde zichzelf. Iedereen stroomde erin mee. Na afloop kon ik wel huilen van ontroering en was de ontlading groot. Waarvoor was ik nu zo bang geweest? Al die kleinerende stemmetjes in mijn hoofd werden het zwijgen opgelegd omdat ik mij het kado had gegeven:
'ik ben die ik ben met wat er nu is en dat is helemaal ok!'
RSS-feed