Dit is blogje NEGEN
Als je naar onder scrolt, vind je nr één dat ik schreef in april.
Vandaag 26 december, kijk ik nog even achterom voor het doek valt over 2024 en neem mijn dagboekjes en foto’s erbij. De afgelopen vier midwinternachten blikte ik per kwartaal terug naar het afgelopen jaar. De Moedernacht van 24 december geldt als de start van de 13 Heilige Nachten om vooruit te blikken naar 2025, een gouden dageraad.
Een wervelwind was het, dat ganse 2024
Een grootse storm die raasde in en rondom mij en die mij telkens weer uitnodigde om in mijn eigen centrum te blijven. Mij niet te laten afleiden. Niet weg te kijken van wat zich aandiende. Alle schoons én lelijks. Blessings in disguise. Hoe pijnlijk, triest, onwerkelijk, beangstigend alles was, steeds weer opnieuw de focus trachten te houden op wat werkelijk essentieel is. In mezelf. Wat er toe doet voor mezelf.
Mijn orakelkaarten die ik trok in het begin van dit jaar logen er niet om
Naast dat ik voor elke maand een kaart trek en die de rode draad vormt, kies ik ook voor een globale themakaart. Het werd Vier van de zwaarden….met een niet mis te verstane boodschap:
Ga de wateren in van verandering en inwijding. Tijd voor rust en een kalme omgeving.
… Wist ik toen veel in welke vorm het zich zou aandienen.
In meditatie liet ik drie kernwoorden naar voor komen die zich doorheen 2024 zouden weven. AFSTEMMING, in afstemming zijn met mezelf, mijn stem en waar ik voor sta laten weerklinken. DANKBAARHEID, om in élke gegeven situatie, hoe shitty soms ook, een lichtpuntje te zien. THUISKOMEN. In mezelf.
Ik sta paf! Door het stormachtige jaar, had ik dit alles al een tijd niet meer bekeken of gelezen. Tot vandaag. Wie had kunnen denken dat kanker mijn uitdagende gids zou zijn om die diepe wateren in te gaan en op de bodem te durven aanwezig zijn. Ik leerde om de kanker als een ‘liefdesbrief van mijn lichaam’ aan mezelf te zien, (zo verwoordt door Elske Falkena wiens baarmoederhalskanker verdween zonder het pad van de reguliere geneeskunde te gaan) om mezelf en mijn lieve lijf eindelijk au sérieux te nemen. Het bracht en brengt mij dagelijks zoveel ‘nieuws’ en ongekends aan emoties en pure lichamelijke sensaties wat (nog) niet in woorden te bevatten is.
We gingen dit trage en moeizame pad met de hele familie, het bracht ons dichter bij elkaar
Er is niemand van ons die dit jaar niet in het ziekenhuis belandde. Mijn man, Patrick, ging op 08 april met mij mee naar het UZA waar ik mijn 2de chemo zou krijgen (die was enkele weken uitgesteld omdat mijn hart overstuur was) Patrick kon last-minute terecht bij een cardioloog in het UZA want ook hij ervaarde een druk op zijn borst. Een teveel aan emoties, zo dachten we. ‘Meneer, u blijft hier en wordt onmiddellijk geopereerd want u staat aan het begin van een hartaanval.’ Stel je voor! Eén dag later en mijn geliefde was er niet meer geweest. Mijn overstuur hart, dat de agenda van de chemo’s in de war stuurde, heeft zijn hart gered. Ik riep 08 april meteen uitgeroepen tot ‘onze hartjesdag’. We werden elkaars mantelzorgers 😉. Later op de dag hoorde ik dat met de zonsverduistering die die dag plaatsvond, er wereldwijde meditaties gehouden werden rond het thema ‘hart’. Hoe straf is dat!
Dit is slechts één van de vele synchroniciteiten en magische momenten die zich dit jaar op wonderbaarlijke wijze aandienden. Er is zoveel hulp en begeleiding uit de Andere Wereld. Ware lichtpuntjes! Zo bijzonder als je er voor open staat.
Omwille van de stress en onzekerheid van de laatste maanden (en een PC die het plots begaf) kon ik geen nieuwsbrief of blogjes versturen. Scans en consulten werden steeds weer vooruitgeschoven.
Pas recent vernamen we dat de baarmoederhalskanker weg is en de andere verdachte vlekjes goedaardig zijn. Oef!
Hèhè. Eindelijk komt er nu ruimte voor alle emoties en vermoeidheid van de afgelopen maanden. En ook een soort van beduusdheid. De hogesnelheidstrein die aan de haal ging met mijn leven heeft mij weer uitgespuwd waardoor ik met een smak op het perron terechtkwam. Alsof ik verdwaasd rondom kijk. Waar ben ik? Wie ben ik? ….Het is ook alsof alle boeken van de Marijkebibliotheek uit de schabben zijn geschud, kris kras door elkaar liggen en er geen van A tot Z meer is. Alles in mijn leven is in herziening. Was blijkbaar aan herziening toe. Niet bewust, maar nu gebeurt dit zowat als vanzelf. De kijk op het leven en de wereld, op al mijn relaties en niet in het minst, ….hoe ik mij verhoud tot mezelf.
Een vriendin zei dat we in het voorjaar 2025 meer van IK naar WIJ gaan. Eindelijk! Kijk ik naar uit. Ik heb zin in die hernieuwde verbindingen na het één-zame pad van dit jaar.
De vertelling Mijn beste jaar ooit komt wanneer ik de roep voel om weer te vertellen
Ik ben even benieuwd als jij! Voor nu, blijft het rusten, bekomen en herstellen. Een nieuwe rol die ik op mij mocht nemen is die van ‘hoedster’. Hoedster van enkele vrouwencirkels bij mij thuis. In een veilige setting met goede vriendinnen. Oprecht zusterschap. Ik ben hen ontzettend dankbaar! Tegelijk voel ik nu al heerlijke tintelingen bij de gedachte om vrouwencirkels te organiseren voor vrouwen die de diagnose kanker kregen, hersteld zijn of nog midden in het proces zitten. En zo wil ik op een ‘nieuwe’ manier mijn projecten laten ontstaan. Vanuit het hart. Vanuit een calling. Op mijn ritme.
Ik had dit pad niet kunnen gaan zonder jullie support
Ik ben zo ontzettend dankbaar voor alle bloemen die het huis kleur en geur gaven, lekkere kookpotjes en pannetjes, oppep en doorzetberichtjes, bewonderende telefoontjes…want ja, die aanmoediging dat je goed bezig bent, gaf mij een instant feelgood gevoel, en de vele vele kaartjes met de meest prachtige wijze woorden en zinnen. Jullie hebben mee mijn hart geopend. Dank dank dank!
En kijk, plots is hij daar toch, de Gouden Dageraad van 2025. Een nieuwe start!