Wie ben ik en waarom vertel ik verhalen? 
Het zijn mijn kinderen die mij meer dan 15 jaar geleden opnieuw de magie en verwondering van het leven toonden. Alsof ik iets was kwijt geraakt onderweg en weer terug had gevonden. Kinderen reizen moeiteloos van de ene wereld in de andere. En zo werd mijn Eftelinggevoel weer wakker, alsof ik uit een lange Doornroosjesslaap kwam.

Poort naar de Andere Wereld
Poort naar de Andere WereldIn de magische verhalen ontdekten we samen kristallen en gouden schatten diep verborgen in de aarde, vlogen we met draken over en door holle wegen, luisterden we naar toverwoorden in het ritselen van de boomblaadjes en hoorden we de roep van elfen en natuurwezens om ons opnieuw te verbinden met de natuur en de aarde. Zo vond ik de poort naar de Andere Wereld terug.
‘Marijke, jij hebt zo een warme radiostem en jij bent zo expressief. Waarom vertel jij zelf geen verhalen?’
Ik voelde de roep van verhalenverteller en even later ontstond vzw De Sprookjespoort. Het groeide al snel uit tot De VertelSter van 1001 Verhalen.  Als schatbewaarder van oude wijsheid en verhalen voel ik mij een echte Koningin van Het Rijk van Verbeelding.

Verhalen als spiegel
Ik ben ontzettend dankbaar dat ik jaarlijks zo een 250 voorstellingen kan spelen. Op school of kinderopvang, in de bib of museum, in het WZC of voor verenigingen, in het park of in de huiskamer, op vertelfestivals… Dat ik mag ervaren hoe verhalen kunnen verbinden, inzicht geven, tot rust brengen, een spiegel voorhouden,…Dit ontroert mij geregeld en maakt mij intens gelukkig.
Sprookjes, sagen en legenden, volksverhalen uit de streek,… ik vertel ze allemaal met een sprekende mimiek, een lach, een knipoog en altijd met schwung zonder de essentie uit het oog te verliezen.
Na een voorstelling NT2 zei een luisteraar: ‘Marijke, jij bént fantasie’.
Heerlijk toch?

Eerste kinderboek met hoorspel
In samenwerking met Maartje Coolen verscheen mijn eerste kinderboek ‘Raaf, een gevleugeld luister- en doeboek’. 
Jaren geleden kwam het verhaal van Raaf zomaar aanwaaien. Na de vertellingen kwamen ouders of leerkrachten vragen waar ze dat verhaal of boek konden vinden. En kijk. Nu is het er. Als verteller vond ik wel dat er een hoorspel bij hoorde. Met Maartje klikte het meteen en zij maakte er een prachtig geïllustreerd doeboek van met uitdagende creatieve opdrachten.
Een verhaal over vriendschap met een mooie uitnodigende boodschap:
​ ‘Als je gelooft in jezelf, is alles mogelijk en maak je de wereld van jouw dromen waar!’

​Dat ik voor een écht groepje kinderen mocht vertellen. In levende lijve!
Wat een verademing, wat een flow.
Ze waren met 8 tussen 5 en 7 jaar. Guitige ogen. Nieuwsgierig naar wat we gingen beleven. De deuren en ramen van de bib in Jette bleven open. Maar de wind liet van zich horen en bonkte voortdurend tegen de stoel in de deuropening. Zou de wind ook willen komen vertellen? Misschien wel, dachten de kinderen. Hij mag wel meeluisteren, maar ze vinden dat hij bij de deur moet blijven. Mijn zeteltje kraakt en schuurt bij ‘Er was eens…’ Nu wil ook mijn zeteltje een verhaal vertellen, zeg ik. We luisteren even naar zijn gekraak en gepiep en laten hem uitspreken waarna ik het toch maar aan de kant zet.
Onze verbeelding is gewekt. Het samenspel is begonnen. Nog voor we aan het verhaal beginnen hebben we al een heel verhaal achter de rug. Daarna rollebollen de kinderen op en over de banken, schuifelen over de zachte tapijtvloer, vullen mijn rijmzinnen aan en zingen mee, zij missen geen woord van de sprookjes.
De tranen biggelen over mijn wangen als zij na afloop naar hun ouders huppelen. Wat een geschenk dat we ons met dit groepje helemaal konden overgeven aan de magie van het moment. Wat een vertrouwen bij deze kinderen!
Dank je wel aan het fijne team van bib Jette! 

En toen kwam dat jongetje naar me. Stan, net geen drie jaar. Met een patatje in zijn hand.
'O, dat is er één met een snede in', zeg ik, 'gooi die maar in de bak van de slechte patatten.
En die andere? Ja dat is een mooie, gooi die maar in deze bak.'
Met een 20-tal mensen waaronder kleine Stan waren we vorig weekend op het veld aardappelen aan het oogsten.
Een zalige zomeravond.
Het deed deugd om nog eens samen te kunnen zijn met een groep gelijkgestemde zielen na de lockdown.
Want ik mis het samenwerken met mensen, in interactie gaan met het publiek, brainstormen, die circulerende energie voelen en hoe je mee kan gaan in een flow die wordt opgewekt of uitgedaagd wordt als je het niet eens bent.
Ik zit teveel in mijn hoofd de laatste tijd.
Soms lijkt alles te verstarren of wordt hierboven alles pap omdat er gewoon geen beweging is.
Schaarse plannen of ideeën geraken niet op papier of pc aan de schrijftafel.
Ze groeien niet, worden niet gekneed. Dat frustreert mij soms.
Er is zeker wel een stemmetje dat zegt dat alles goed komt en dat er op dit moment niet veel te kneden valt.
‘Laat het even rusten. Het zal nog in vormen gegoten worden die je nu niet kan bedenken’. Zucht. Overgave. Niet makkelijk.
En dan is er zo een Stan, met fonkeloogjes, die mij met één speelse oogopslag in een andere stemming brengt.
Van mijn hoofd naar mijn hart als hij naar mij kijkt om zijn schone zelfgeraapte aardappel te tonen met zijn kleine handjes.  
Zo puur. Zo in het nu.
Het flitst me terug naar mijn sprookjesvertellingen op kinderfeestjes. Een groepje kleuters? Dat is één bad van overgave.
De laatste jaren speel ik meer voorstellingen voor volwassenen maar wat heb ik nu een zin om mij opnieuw te laten onderdompelen in de verbeelding van kinderen.
Dan lijkt het leven weer even zoveel eenvoudiger.
Mijn hoofd kan toch alles zo complex maken.
Samen sprookjes beleven op een kinderfeestje, de kinderen aan het woord laten en samen lachen...veel lachen...
De goesting is er!

Stuur me gerust een berichtje als je jouw kinderen, metekindje of kleinkind een magische verjaardag kado wil doen.
​Want zeg, ....je kent dat verhaal toch wel van die pannenkoek die uit de pan sprong? 

Wens je mijn nieuwste schoolvoorstelling te delen met jouw collega's?
​klik hier om mijn aanbod door te sturen en wie weet.....tot in september! 

​
Bij het begin van elk nieuw jaar plaats ik één enkel woord of zin als intentie, jaarthema,...een beetje een rode draad eigenlijk die als 'energie' doorheen het hele jaar loopt.
Ik sta telkens verbaasd hoe dit doorwerkt in mijn ontmoetingen, projecten of gezinsleven.
Slechts één keer heb ik me zo een 1ste januari-intentie beklaagd 😏...
Ik trachtte me voor te stellen hoe het moet zijn voor een slak om alles zo traag en langzaam te doen.
Bewust-zijn in aandacht. Het leek me heerlijk om dat eens uit te proberen! In dat jaar werd ik er echt gek van dat niets liep zoals ik het wilde vormgeven of plannen....niets ging toen vooruit 🤪
Dit jaar koos ik voor 'innerlijke rust'. Eindelijk, dacht ik bij mezelf.
​Als hoogsensitieve persoon hoogtijd om mezelf eens te soigneren. Tijd inplannen om te verstillen en te vertragen, dieper zakken in mijn bekken, zingen met shrutibox of trom, meer mediteren en connecteren met al wat is, aanwezig zijn/blijven in het nu, enz...Want alles holde voor mij uit en ik er steeds achteraan...
Wie had gedacht dat mijn zen-intentie voor 2020 op deze manier bewaarheid zou worden? Vorige week werden op enkele dagen tijd al mijn voorstellingen in scholen, bibs en WZC voor de komende maanden geannuleerd.
Welkom 'me-time' waar ik om had gevraagd. Huh?
Ik ben één van de gelukkigen, een dikke gelukzak besef ik maar al te goed om op eigen tempo van thuis uit te kunnen werken. Terwijl zovele mensen zich nu onder grote druk buitenshuis uit de naad werken, krijg ik de kans om in de stilte te verwijlen, heb ik ruimte om te dromen en zaadjes te planten voor nieuwe weet-ik-veel-wat voorstellingen, of een nieuwe versie van mezelf ;-).
Met deze innerlijke verstilling, dit rustig blijven ademen in wat is, hou ik het licht vast. Ik koester het samen met hoop en liefde en laat dit ver en weids uitdeinen.
Voor onze aarde, voor ons allemaal.
Dus neen, ik zit niet stil maar ben juist heel actief in die stilte...
Shine on!
Zo zie ik het, zo visualiseer ik het.
Zo binnen, zo buiten.
Want ik zie jullie allemaal graag.
🥰