En toen kwam dat jongetje naar me. Stan, net geen drie jaar. Met een patatje in zijn hand.
'O, dat is er één met een snede in', zeg ik, 'gooi die maar in de bak van de slechte patatten.
En die andere? Ja dat is een mooie, gooi die maar in deze bak.'
Met een 20-tal mensen waaronder kleine Stan waren we vorig weekend op het veld aardappelen aan het oogsten.
Een zalige zomeravond.
Het deed deugd om nog eens samen te kunnen zijn met een groep gelijkgestemde zielen na de lockdown.
Want ik mis het samenwerken met mensen, in interactie gaan met het publiek, brainstormen, die circulerende energie voelen en hoe je mee kan gaan in een flow die wordt opgewekt of uitgedaagd wordt als je het niet eens bent.
Ik zit teveel in mijn hoofd de laatste tijd.
Soms lijkt alles te verstarren of wordt hierboven alles pap omdat er gewoon geen beweging is.
Schaarse plannen of ideeën geraken niet op papier of pc aan de schrijftafel.
Ze groeien niet, worden niet gekneed. Dat frustreert mij soms.
Er is zeker wel een stemmetje dat zegt dat alles goed komt en dat er op dit moment niet veel te kneden valt.
‘Laat het even rusten. Het zal nog in vormen gegoten worden die je nu niet kan bedenken’. Zucht. Overgave. Niet makkelijk.
En dan is er zo een Stan, met fonkeloogjes, die mij met één speelse oogopslag in een andere stemming brengt.
Van mijn hoofd naar mijn hart als hij naar mij kijkt om zijn schone zelfgeraapte aardappel te tonen met zijn kleine handjes.  
Zo puur. Zo in het nu.
Het flitst me terug naar mijn sprookjesvertellingen op kinderfeestjes. Een groepje kleuters? Dat is één bad van overgave.
De laatste jaren speel ik meer voorstellingen voor volwassenen maar wat heb ik nu een zin om mij opnieuw te laten onderdompelen in de verbeelding van kinderen.
Dan lijkt het leven weer even zoveel eenvoudiger.
Mijn hoofd kan toch alles zo complex maken.
Samen sprookjes beleven op een kinderfeestje, de kinderen aan het woord laten en samen lachen...veel lachen...
De goesting is er!

Stuur me gerust een berichtje als je jouw kinderen, metekindje of kleinkind een magische verjaardag kado wil doen.
​Want zeg, ....je kent dat verhaal toch wel van die pannenkoek die uit de pan sprong? 

Wens je mijn nieuwste schoolvoorstelling te delen met jouw collega's?
​klik hier om mijn aanbod door te sturen en wie weet.....tot in september! 

​
Bij het begin van elk nieuw jaar plaats ik één enkel woord of zin als intentie, jaarthema,...een beetje een rode draad eigenlijk die als 'energie' doorheen het hele jaar loopt.
Ik sta telkens verbaasd hoe dit doorwerkt in mijn ontmoetingen, projecten of gezinsleven.
Slechts één keer heb ik me zo een 1ste januari-intentie beklaagd 😏...
Ik trachtte me voor te stellen hoe het moet zijn voor een slak om alles zo traag en langzaam te doen.
Bewust-zijn in aandacht. Het leek me heerlijk om dat eens uit te proberen! In dat jaar werd ik er echt gek van dat niets liep zoals ik het wilde vormgeven of plannen....niets ging toen vooruit 🤪
Dit jaar koos ik voor 'innerlijke rust'. Eindelijk, dacht ik bij mezelf.
​Als hoogsensitieve persoon hoogtijd om mezelf eens te soigneren. Tijd inplannen om te verstillen en te vertragen, dieper zakken in mijn bekken, zingen met shrutibox of trom, meer mediteren en connecteren met al wat is, aanwezig zijn/blijven in het nu, enz...Want alles holde voor mij uit en ik er steeds achteraan...
Wie had gedacht dat mijn zen-intentie voor 2020 op deze manier bewaarheid zou worden? Vorige week werden op enkele dagen tijd al mijn voorstellingen in scholen, bibs en WZC voor de komende maanden geannuleerd.
Welkom 'me-time' waar ik om had gevraagd. Huh?
Ik ben één van de gelukkigen, een dikke gelukzak besef ik maar al te goed om op eigen tempo van thuis uit te kunnen werken. Terwijl zovele mensen zich nu onder grote druk buitenshuis uit de naad werken, krijg ik de kans om in de stilte te verwijlen, heb ik ruimte om te dromen en zaadjes te planten voor nieuwe weet-ik-veel-wat voorstellingen, of een nieuwe versie van mezelf ;-).
Met deze innerlijke verstilling, dit rustig blijven ademen in wat is, hou ik het licht vast. Ik koester het samen met hoop en liefde en laat dit ver en weids uitdeinen.
Voor onze aarde, voor ons allemaal.
Dus neen, ik zit niet stil maar ben juist heel actief in die stilte...
Shine on!
Zo zie ik het, zo visualiseer ik het.
Zo binnen, zo buiten.
Want ik zie jullie allemaal graag.
🥰

​Als de nacht valt...
Straffe verhalen rond het kampvuur/
21 juni bij La princesse dans le bois
23 augustus bij Plukhof
29 augustus in Den Herberg
30 augustus bij Anneke Panneke
31 augustus bij Tuintaferelen
21 september in Het Laaks hofke. 

Ik ben net terug van het Internationaal Vertelfestival in Alden Biesen waar ik een hele week lang de podia mocht delen met vele binnen-en buitenlandse vertellers. Heerlijk en tegelijk ook ongelofelijk spannend! Waarom?
 
 ....ik was vooral bijzonder gespannen omdat ik niet zoals gewoonlijk zou vertellen voor kleuters of lagere school maar wel voor 18-jarige studenten. Dit keer geen magische mythologische verhalen, die mij als gegoten zitten, maar mijn interpretatie van het boek 'DE ZAAIER'/L'Homme Semence.
Een waargebeurd én pakkend verhaal over verlies en loslaten maar ook over intimiteit en kwetsbaarheid. O, ik wist echt niet wat te verwachten van het jonge publiek. Ook al voelde ik me best wel bang en onzeker, ik nam me voor om het niet te verstoppen of om mij anders voor te doen.
Dit vroeg heel veel durf en lef van mezelf. Ik denk niet dat de zaal hier ook maar iets van gemerkt heeft.  En toch is het net door deze overgave 'we zien wel wat er gebeurt', dat zich iets moois ontvouwde!
Door helemaal mezelf te zijn, stelde ook het jonge kritische publiek zich ontvankelijk en open op. Het verhaal vertelde zichzelf. Iedereen stroomde erin mee. Na afloop kon ik wel huilen van ontroering en was de ontlading groot. Waarvoor was ik nu zo bang geweest? Al die kleinerende stemmetjes in mijn hoofd werden het zwijgen opgelegd omdat ik mij het kado had gegeven:
'ik ben die ik ben met wat er nu is en dat is helemaal ok!'