Ik krijg mijn hoofd niet stil tijdens de nacht. Teveel input en prikkels van overdag. En ik overdenk keer op keer weer wat ik hier wil delen. Want ik heb toch beloofd dat ik af en toe zou schrijven!
‘Het moet wel inspireren hé. Mensen moeten er toch iets aan hebben?
Ik kom mijn stemmetjes even tegemoet: ‘Joehoe Marijke, ging je vanaf nu niet meer eerst in de plaats van jezelf denken en dan pas aan de ander? Stoppen met leven naar de verwachtingen van de buitenwereld?
Ja, dat is waar, ik wil schrijven vanuit plezier en een zekere moeiteloosheid. Finetunen op de juiste flow.
Inmiddels ben ik na de eerste chemo van 22 maart al mijn zilveren haren kwijt.
Mijn haar viel met bosjes uit en ik begon niet iets teveel op de heks Baba Yaga te lijken uit mijn vertellingen ;-)
Die Baba Yaga laat ik liever in de verhalenwereld vertoeven dan haar werkelijk te worden. Patrick, mijn man neemt de tondeuse erbij en voilà, een nieuwe coupe! Ik had al enkele weken kunnen wennen aan de gedachte dat ik mijn haren zou verliezen en was er klaar voor.
Cool mama, you rock!’, zeggen mijn kinderen. Ja, ik zie er een beetje uit als een krijger. Het staat me wel eigenlijk, dus als het kan (geen zon, niet te koud en niet teveel wind), laat ik die chemomutsen en sjaaltjes aan de kant.
Ik krijg geregeld de vraag wat ik zoal de hele dag doe? En of de dagen niet te lang zijn?
Integendeel, ze zijn te kort. En neen, ik vul ze niet met TV, lezen of muziek luisteren.
Dat dat vraagt teveel energie. Ik ben o zo snel overprikkeld en kan maar aan één ding tegelijk denken.
Gelukkig biedt Patrick mij de beste omkadering zodat ik mij helemaal kan overgeven aan mijn proces van ‘heel-wording’.
Het is best wel een kunst om elke dag opnieuw zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Dat doe ik uuuuuuren op een dag met de meditatieve audiosessies van Roy Martina die mij zooo in contact brengen met mijn lichaam en met de boodschap van ‘mijn’ kanker. Het is best hard werken hoor.
Klinkt misschien gek, maar dat is het echt wel. ‘Wat een discipline heb je toch’, moedigen vriendinnen mij aan. Ja, ik ben trots op mezelf en sta er ook van te kijken. Maar eerlijk gezegd, gaat het zowat vanzelf eigenlijk. Want wat een unieke levenskans krijg ik hier aangeboden om te herbronnen, mijn vanzelfsprekend lijkende prioriteiten in vraag te stellen en in te voelen naar mijn ware verlangen in mijn leven?
Wat wil ik eigenlijk in mijn leven?
Wat is mijn allerdiepste ‘zielsverlangen’. Wat wil er van diep binnenuit geboren worden?
Hoe dikwijls heb ik die vraag de afgelopen jaren niet aan mijn publiek gesteld in de vertelling van Lady Ragnell en Koning Arthur.
‘Wat is jouw aller allerdiepste zieleverlangen?’
Dat antwoord komt niet met een vingerknip. Dit toont en ontvouwt zich enkel als je je openstelt en overgeeft aan het uitdagende ‘diepzielduiken’. En deze weg ga ik nu.
Het genereert ook de mooiste zelfliefde.
‘Waarom overkomt mij dit? Waarom ik?’ Deze vraag heb ik mij nooit echt op die manier gesteld.
Vanuit een slachtofferrol bedoel ik dan. Het voelt eerder als:
Mijn lichaam geeft mij hier een signaal waar ik niet langer omheen kan. ‘Oké, tijd om ervoor te gaan zitten. Ik luister’
Dat doe ik ook letterlijk. In gesprek gaan met mijn ‘energetische’ baarmoeder (9 jaar geleden onderging ik een hysterectomie), in communicatie gaan met eierstokken, mijn hart, mijn darmen,…
Luisteren en voelen, invoelen, bevoelen, doorvoelen.
Durven gaan zitten in (soms eeuwenoud) verdriet, woede en razernij, onrechtvaardigheid, machteloosheid, in bang en angstig zijn, schaamte, schuld, trauma….zoveel onverteerde pijnen.
Het wil allemaal al zo lang gezien en gehoord worden. Als in een pijnlijke en verdoofde kramp ligt het al die jaren diep opgeslagen te verharden in dat trouwe lichaam van mij.
Maar hé, ik boek vooruitgang want ik voel werkelijk hoe mijn lichaamsbewustzijn er hier op vooruit gaat!
En ja, ik ben een ‘beelddenker’ dus via die beeldtaal krijg ik best wel veel informatie over de landkaart die mijn lichaam is. Een landkaart die momenteel grondig hertekend wordt.
Wie Gabor Maté kent (Hongaars-Canadese arts en bestsellerauteur), weet dat hij auto-immuunziektes en ook kanker koppelt aan levenslange onderdrukte emoties, waaronder boosheid.
Hij spreekt over de kracht van ‘Healthy Anger’, 'neen’ durven zeggen vanuit je eigenwaarde. Jezelf leren begrenzen. Hmm…voor een pleaser zoals ik, ligt hier wel een AHA! Wat een binnenkomer zeg.
Ik die er altijd alles aan zal doen om toch maar aardig, lief en vriendelijk en oké gevonden te worden en mezelf te dikwijls wegcijfer.
Ik grap er soms over dat mijn vader mij als kind goedbedoeld leerde: ‘Marijke, eerst praten de ‘grote mensen’ en dan pas is het aan jou. Alleen is hij mij vergeten te zeggen wanneer ik eindelijk groot genoeg was. Durven voor mezelf op te komen en uit te spreken wat er op maag of lever lag, ….dat heeft lang geduurd.
En kijk, ik werd verhalenverteller! Zo vond ik een vorm om te kunnen zeggen wat ik te vertellen heb.
Het had meteen ook een helend effect op mijn gezondheid want de eczeem die mij reeds plaagde vanuit mijn kindertijd verdween instant wanneer ik toen de VZW De Sprookjespoort opstartte.
Een duidelijk teken dat ik mijn pad gevonden had. In mijn voorstellingen kan ik eindelijk helemaal mezelf zijn. Er is geen luid geroep, ellebogenwerk of overstemmen van iemand nodig want het podium is sowieso voor en van mij. Een ruimte die ik naar eigen aanvoelen steeds weer vorm kan geven. In mijn favoriete mythen en sprookjes vind ik het ideale medium om krachtige symbolische boodschappen mee te geven.
Maar nu, meer dan 20 jaar verder, voel ik al een tijdje dat er meer ruimte voor verdieping mag komen. ‘Next level’.
Maar hoe en wat en onder welke vorm? Het toonde zich maar niet.
Tot uit een onverwachte hoek daar plots Kanker mijn leven komt binnengewandeld. Mij door elkaar schudt maar mij tevens helpt mijn oude programmeringen en overtuigingen overboord te gooien, mij dwingt vastgeroeste gewoontes te herzien en mijn leven te herscheppen.
Ik pak deze kans met beide handen. Want ik wil leven! Nieuwe levensvreugde wil ik voelen stromen. Vanuit een bronkracht. Dus niet aangestuurd vanuit controle en vanuit mijn hoofd met willen en denken. Neen. We doen het op de feminiene manier. Wat wil er ontstaan? Wat wil er naar mij toe komen? Waar word ik verwacht?
Waar leidt mijn ‘baarmoeder’ mij naartoe om te laten geboren worden wat in mij leeft?
Welke vorm zullen mijn verhalen en voorstellingen krijgen of workshops rond mijn pad van genezing, (klank)healing en aurareading in eigen praktijk, ….? Het zal zich wel tonen. Ik heb te vertrouwen.
Ben ik dan soms niet bang? Ja, natuurlijk wel. Ik voel me teer en zeer kwetsbaar bij dit afleggen van het oude en het opnieuw geboren ‘willen’ worden. Meermaals ben ik mijn verbinding kwijt. Huilen. Alleen en verloren voelen. Boenk. Vallen. Auw! Godver. Ja, eens goed vloeken. Mezelf toestemming geven om eens goed boos te zijn! Het liefst al zingend en grommend en brommend bij het trommelen. Zaaalig. Het mag er allemaal zijn.
Dank voor alle steun, aanmoediging en liefdevolle kaartjes, de vele mailtjes (die ik nog niet heb beantwoord), berichtjes, bloemen,….Wat een verbinding. Dank dank dank!
In een volgend bericht maak ik een lijstje waarin ik alle linken plaats die mij inspireren en ondersteunen. Ook wat voedingstips voor immuniteit van de orthomoleculair therapeut.
Van hart tot hart, Marijke
‘Het moet wel inspireren hé. Mensen moeten er toch iets aan hebben?
Ik kom mijn stemmetjes even tegemoet: ‘Joehoe Marijke, ging je vanaf nu niet meer eerst in de plaats van jezelf denken en dan pas aan de ander? Stoppen met leven naar de verwachtingen van de buitenwereld?
Ja, dat is waar, ik wil schrijven vanuit plezier en een zekere moeiteloosheid. Finetunen op de juiste flow.
Inmiddels ben ik na de eerste chemo van 22 maart al mijn zilveren haren kwijt.
Mijn haar viel met bosjes uit en ik begon niet iets teveel op de heks Baba Yaga te lijken uit mijn vertellingen ;-)
Die Baba Yaga laat ik liever in de verhalenwereld vertoeven dan haar werkelijk te worden. Patrick, mijn man neemt de tondeuse erbij en voilà, een nieuwe coupe! Ik had al enkele weken kunnen wennen aan de gedachte dat ik mijn haren zou verliezen en was er klaar voor.
Cool mama, you rock!’, zeggen mijn kinderen. Ja, ik zie er een beetje uit als een krijger. Het staat me wel eigenlijk, dus als het kan (geen zon, niet te koud en niet teveel wind), laat ik die chemomutsen en sjaaltjes aan de kant.
Ik krijg geregeld de vraag wat ik zoal de hele dag doe? En of de dagen niet te lang zijn?
Integendeel, ze zijn te kort. En neen, ik vul ze niet met TV, lezen of muziek luisteren.
Dat dat vraagt teveel energie. Ik ben o zo snel overprikkeld en kan maar aan één ding tegelijk denken.
Gelukkig biedt Patrick mij de beste omkadering zodat ik mij helemaal kan overgeven aan mijn proces van ‘heel-wording’.
Het is best wel een kunst om elke dag opnieuw zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Dat doe ik uuuuuuren op een dag met de meditatieve audiosessies van Roy Martina die mij zooo in contact brengen met mijn lichaam en met de boodschap van ‘mijn’ kanker. Het is best hard werken hoor.
Klinkt misschien gek, maar dat is het echt wel. ‘Wat een discipline heb je toch’, moedigen vriendinnen mij aan. Ja, ik ben trots op mezelf en sta er ook van te kijken. Maar eerlijk gezegd, gaat het zowat vanzelf eigenlijk. Want wat een unieke levenskans krijg ik hier aangeboden om te herbronnen, mijn vanzelfsprekend lijkende prioriteiten in vraag te stellen en in te voelen naar mijn ware verlangen in mijn leven?
Wat wil ik eigenlijk in mijn leven?
Wat is mijn allerdiepste ‘zielsverlangen’. Wat wil er van diep binnenuit geboren worden?
Hoe dikwijls heb ik die vraag de afgelopen jaren niet aan mijn publiek gesteld in de vertelling van Lady Ragnell en Koning Arthur.
‘Wat is jouw aller allerdiepste zieleverlangen?’
Dat antwoord komt niet met een vingerknip. Dit toont en ontvouwt zich enkel als je je openstelt en overgeeft aan het uitdagende ‘diepzielduiken’. En deze weg ga ik nu.
Het genereert ook de mooiste zelfliefde.
‘Waarom overkomt mij dit? Waarom ik?’ Deze vraag heb ik mij nooit echt op die manier gesteld.
Vanuit een slachtofferrol bedoel ik dan. Het voelt eerder als:
Mijn lichaam geeft mij hier een signaal waar ik niet langer omheen kan. ‘Oké, tijd om ervoor te gaan zitten. Ik luister’
Dat doe ik ook letterlijk. In gesprek gaan met mijn ‘energetische’ baarmoeder (9 jaar geleden onderging ik een hysterectomie), in communicatie gaan met eierstokken, mijn hart, mijn darmen,…
Luisteren en voelen, invoelen, bevoelen, doorvoelen.
Durven gaan zitten in (soms eeuwenoud) verdriet, woede en razernij, onrechtvaardigheid, machteloosheid, in bang en angstig zijn, schaamte, schuld, trauma….zoveel onverteerde pijnen.
Het wil allemaal al zo lang gezien en gehoord worden. Als in een pijnlijke en verdoofde kramp ligt het al die jaren diep opgeslagen te verharden in dat trouwe lichaam van mij.
Maar hé, ik boek vooruitgang want ik voel werkelijk hoe mijn lichaamsbewustzijn er hier op vooruit gaat!
En ja, ik ben een ‘beelddenker’ dus via die beeldtaal krijg ik best wel veel informatie over de landkaart die mijn lichaam is. Een landkaart die momenteel grondig hertekend wordt.
Wie Gabor Maté kent (Hongaars-Canadese arts en bestsellerauteur), weet dat hij auto-immuunziektes en ook kanker koppelt aan levenslange onderdrukte emoties, waaronder boosheid.
Hij spreekt over de kracht van ‘Healthy Anger’, 'neen’ durven zeggen vanuit je eigenwaarde. Jezelf leren begrenzen. Hmm…voor een pleaser zoals ik, ligt hier wel een AHA! Wat een binnenkomer zeg.
Ik die er altijd alles aan zal doen om toch maar aardig, lief en vriendelijk en oké gevonden te worden en mezelf te dikwijls wegcijfer.
Ik grap er soms over dat mijn vader mij als kind goedbedoeld leerde: ‘Marijke, eerst praten de ‘grote mensen’ en dan pas is het aan jou. Alleen is hij mij vergeten te zeggen wanneer ik eindelijk groot genoeg was. Durven voor mezelf op te komen en uit te spreken wat er op maag of lever lag, ….dat heeft lang geduurd.
En kijk, ik werd verhalenverteller! Zo vond ik een vorm om te kunnen zeggen wat ik te vertellen heb.
Het had meteen ook een helend effect op mijn gezondheid want de eczeem die mij reeds plaagde vanuit mijn kindertijd verdween instant wanneer ik toen de VZW De Sprookjespoort opstartte.
Een duidelijk teken dat ik mijn pad gevonden had. In mijn voorstellingen kan ik eindelijk helemaal mezelf zijn. Er is geen luid geroep, ellebogenwerk of overstemmen van iemand nodig want het podium is sowieso voor en van mij. Een ruimte die ik naar eigen aanvoelen steeds weer vorm kan geven. In mijn favoriete mythen en sprookjes vind ik het ideale medium om krachtige symbolische boodschappen mee te geven.
Maar nu, meer dan 20 jaar verder, voel ik al een tijdje dat er meer ruimte voor verdieping mag komen. ‘Next level’.
Maar hoe en wat en onder welke vorm? Het toonde zich maar niet.
Tot uit een onverwachte hoek daar plots Kanker mijn leven komt binnengewandeld. Mij door elkaar schudt maar mij tevens helpt mijn oude programmeringen en overtuigingen overboord te gooien, mij dwingt vastgeroeste gewoontes te herzien en mijn leven te herscheppen.
Ik pak deze kans met beide handen. Want ik wil leven! Nieuwe levensvreugde wil ik voelen stromen. Vanuit een bronkracht. Dus niet aangestuurd vanuit controle en vanuit mijn hoofd met willen en denken. Neen. We doen het op de feminiene manier. Wat wil er ontstaan? Wat wil er naar mij toe komen? Waar word ik verwacht?
Waar leidt mijn ‘baarmoeder’ mij naartoe om te laten geboren worden wat in mij leeft?
Welke vorm zullen mijn verhalen en voorstellingen krijgen of workshops rond mijn pad van genezing, (klank)healing en aurareading in eigen praktijk, ….? Het zal zich wel tonen. Ik heb te vertrouwen.
Ben ik dan soms niet bang? Ja, natuurlijk wel. Ik voel me teer en zeer kwetsbaar bij dit afleggen van het oude en het opnieuw geboren ‘willen’ worden. Meermaals ben ik mijn verbinding kwijt. Huilen. Alleen en verloren voelen. Boenk. Vallen. Auw! Godver. Ja, eens goed vloeken. Mezelf toestemming geven om eens goed boos te zijn! Het liefst al zingend en grommend en brommend bij het trommelen. Zaaalig. Het mag er allemaal zijn.
Dank voor alle steun, aanmoediging en liefdevolle kaartjes, de vele mailtjes (die ik nog niet heb beantwoord), berichtjes, bloemen,….Wat een verbinding. Dank dank dank!
In een volgend bericht maak ik een lijstje waarin ik alle linken plaats die mij inspireren en ondersteunen. Ook wat voedingstips voor immuniteit van de orthomoleculair therapeut.
Van hart tot hart, Marijke
RSS-feed