Let go of what was
Accept what is
Have faith in what will be
 
Begin januari vind ik het altijd fijn om een collage te maken met beelden en krachtwoorden voor het nieuwe jaar. De Happinez is het ideale tijdschrift om mijn wensen en verlangens kracht bij te zetten. Bovenstaande quote prijkt op mijn A4collage. 
Nooit gedacht dat die quote zulke nieuwe en diepere lagen in mezelf zou aanspreken. Ondanks alles ben ik hier ontzettend dankbaar voor. Eindelijk vindt mijn hoofd de weg naar het hart. Bewoon ik mijn lijf, mijn bekken. Het voelt werkelijk als een RE-INCARN(e)-ATIE. Een nieuw besef.

‘Mag ik nog even uitstel van de beenmergpunctie?’, vroeg ik drie weken geleden toen bleek dat mijn witte bloedcellen (ik noem deze leukocyten ook mijn ‘leukerdjes’) nog steeds naar beneden gingen en bijna nihil waren.  ‘Mijn lichaam heeft tijd nodig om te herstellen van alle chaos'. 
Maar ook mentaal had ik meer tijd nodig. Het is niet fijn om horen dat er nog verdere onderzoeken moeten gebeuren, terwijl je zo hebt gejuicht dat de behandelingen eindelijk achter de rug zijn.
Vorige week vroeg ik opnieuw om nog te wachten met die punctie. En JA! Jabbedabbedoe! De bloeduitslag bleek goed. De leukerdjes hebben zich opnieuw vermeerderd en vermenigvuldigd!  Ik voelde mij overwinnend. 😊

En er volgde nog een VICTORIE! DE TUMOR IS VERDWENEN! Joepiejochei!
Maar…..
De scan toonde ook ‘iets’ op het buikvlies. De zenuwen en angsten kregen vrij spel en raasden hels door mijn lijf. Ik voelde mij tijdens het doktersconsult dissociëren en liet het gebeuren. Het kon mij niet schelen dat ik versnipperde en alles loskoppelde. Ik kon het niet aan.  Niet bevatten.
Een nieuwe scan moet meer duidelijkheid brengen. Hopelijk dinsdag (15/10) goed nieuws. Ik snak ernaar om eindelijk, voor de eerste keer dit jaar, achterover te leunen, te relaxen en gerust te kunnen zijn dat dit traject achter de rug is.

Na al deze bevreemdende maanden wilden mijn tranen eindelijk vloeien. Dagelijks. Ik laat ze vrij. Er is een dam doorbroken. Wat een bevrijding.
Ook de tapping olv Roy Martina verlichten mijn angsten een beetje. Tijdens een energetische healing voelde ik hoe mijn scherfjes allemaal weer aan elkaar werden gelijmd en hoe de spanning werd afgevoerd. En…wat een doorstroming in mijn lijf  toen ik vanmorgen een meditatieve vrouwencirkel begeleidde. Ik voel weer kracht en vertrouwen, ook in het niet-weten. 

Ik adem in, adem uit. Let go of what was. Accept what is. Have Faith in what will be.
 

Nadat ik in januari de diagnose  baarmoederhalskanker kreeg, schrijf ik over dit proces van heling en het teamwork met het zelfhelend vermogen van mijn lichaam. 
Dit is blogje ZEVEN.
Als je naar onder scrolt, vind je nr één dat ik schreef in april. 

​Inmiddels zijn we drie maanden verder na mijn laatste blogje…Ik voelde me toen lusteloos en te moe om te schrijven. De cocon rondom mij sloot zich dichter en telkens een beetje meer en dichter. En dat was oké.
Ik had er helemaal vrede mee met ‘Me, myself and I’.

Half juli kreeg ik de laatste bestraling. Dagelijks, zes weken lang. Nooit eerder heb ik zo het gevoel gehad dat het einde maar niet dichter kwam.  Intussen was de Grote Vakantie begonnen, maar ik leek in een surreële wereld te vertoeven. Lieve vrijwillligers brachten mij van Grobbendonk naar Klina in Brasschaat. Elke dag die steriele, onpersoonlijke en radio actieve omgeving in, alsof ik in een slechte sci-fi film terechtkwam. De ontzettend vriendelijke verpleging was écht wel een steun. 

Het lijkt intussen ver weg, maar bij recente bloedafname bleek dat mijn witte bloedcellen alweer te laag zijn. Grrr.....De dokter vindt het wat verontrustend. 'Die aanmaak ervan had intussen toch weer in orde moeten zijn'. De arts stelde mij een beenmergpunctie voor en na consult kreeg ik mijn afsprakenlijstje mee voor de komende maanden. Waaronder ook het inplannen van mijn immunotherapie als preventieve nabehandeling. Maar die beenmergpunctie, ging me toch wat te snel en als ik thuis even googelde hoe dat dan precies in zijn werk gaat, kromp mijn maag al in elkaar. Het lezen van alle medische termen en dat er ‘weer’ een mankement zou kunnen zijn. Ik heb de afspraak geannuleerd. Wat als mijn lichaam gewoon meer tijd nodig heeft om van de heftige therapieën te bekomen?  Ik wil het nog even rustig afwachten en de natuur op haar beloop laten.

Ook al kreeg ik  half juli de laatste behandeling en dacht ik dat de lichamelijke klachten voorbij waren, .... De heftige bijwerkingen van chemo en bestraling leken dan pas te beginnen. Ze hebben mijn zomerplannen flink overhoop gegooid.
Maarrrrr joepiedepoepie ...............sinds enkele weken voel ik mij echt wel opgewekt, helder en blijgezind. Jeuj!!                                      Alsof er een elf in mijn lijf woont. Zo vederlicht voelt ik mij. Met blije verwondering besef ik dat mijn lichaam werkelijk aan het herstellen is. Ik krijg er prettraantjes van. Een beetje van ongeloof en een beetje van: Waw, I did it! Ook het feit dat ik sinds januari geen alcohol meer heb gedronken en  weinig of geen suiker at. Wel veel groenten en soep, warme maaltijden, vroeg bed in,…. Mijn lichaam is gezond. Elke cel in mijn lijf is gezond. Het is ook een dagelijkse mantra. Mijn lichaam en ik, werken goed samen. Ik leg mijn handen geregeld op mijn lever en mijn milt. Stuur er een glimlach naartoe en dank hen dat zij zo goed hebben standgehouden in dit hele proces. De meditatie ‘Innerlijke Glimlach’ is een geweldige steun!

Toegegeven, vandaag ben ik toch weer lichtjes zenuwachtig omdat er morgen een MRI wordt gemaakt van mijn bekken om te kijken of werkelijk alle kankercellen verdwenen zijn. Tssss….de beproevingen blijven op mijn pad komen. Maar ik besef heel goed dat ik het zélf in de hand heb, hoe met al deze uitdagingen om te gaan.  Wordt vervolgd 😉

Nadat ik in januari de diagnose  baarmoederhalskanker kreeg, schrijf ik over hoe ik kijk naar dit proces van heling en over het teamwork met het zelfhelend vermogen van mijn lichaam. 
Dit is blogje ZES  Als je naar onder scrolt, vind je nr één.

Het was even stil met schrijven en delen.
De dagelijkse bestralingen en de wekelijkse nieuwe chemococtails komen hard binnen. Het maakt mij misselijk, versnipperd en verstrooid. Ben mijn focus in mezelf wat kwijt. Dagelijks lange en vermoeiende ritten, weliswaar langs groene wegen naar AZ in Brasschaat met vrijwilligers die mij heen en weer voeren. Ja, het is impactvol.

Dit behandeltraject vraagt tonnen energie om zoveel mogelijk ‘nevenschade’ te beperken, dat mijn liefdeskracht en levensvreugde voor mijn bekken er bij inschiet. Ik kan niet even niet meer bij de essentie van mijn ziek zijn komen. Voel mij afwezig en ‘numb’ en mijn hoofd voert telkens het woord: Was je toch niet beter helemaal voor het alternatieve gegaan? Is dit wel de juiste beslissing geweest? Wat als ik….? Ik word gek van het heen en weer geslingerd worden. Ik voel mij schuldig tov mijn lichaam. Wat doe ik het toch aan? Met wat een tsunamikracht gaan deze ‘medicijnen’ tekeer?

Natuurlijk blijf ik mediteren en mijn lichaam bijsturen, bevelen geven en programmeren met oa zelfhypnose zodat mijn zelfhelend mechanisme haar werk kan doen. Maar de afgelopen weken kreeg ik dat moeilijker voor elkaar.
‘Moedige Marijke, je hoeft niet zo moedig en flink te zijn.' schrijft een vriendin/lotgenote mij. 
'Destijds zette ik alles op alles om maar 'flink' te zijn toen ik kanker kreeg. Gelukkig heb ik dat niet kunnen volhouden en ben ik op een bepaald moment 'gecrasht'. Pas dan kwam ik terecht bij mijn boosheid en verdriet en dat doet deugd...' 
Ben ik bang van mijn eigen kracht? Van mijn eigen boosheid? Van mijn eigen groot verdriet? ....                  Ja, zeker weten!  
Ik voel een keerpunt komen. Ik snik nu en dan wel eens. Maar wat zou ik alles er eens graag uit huilen. Ondanks al de regen en al dat water dat stroomde en zuivering bracht, blijft het droog bij mij. Overlevingsmodus. Controlestand op AAN.

Het sijpelt langzaam binnen dat dit ‘levensommekerend’ proces er eentje van lange adem is. Ik die van in het begin van de ziekte onmiddellijk met innerlijk graafwerk begon om nu resoluut voor mijn zieleverlangen op mijn gouden levenspad te durven kiezen, besef nu dat eerst dat die storm van chemo en bestralingen achter de rug moeten zijn. De boosheid zal zich wel tonen. Ze mag komen.
Hahaha….hoe is het mogelijk dat ik zelfs in dit hele proces ongeduldig ben en wil dat dit allemaal rapper gaat. Terwijl er aan slakken geen gebrek was deze lente om mij met mijn neus op ‘vertraging’ te drukken.   
Dankbaar zet ik mij nu en dan neer voor filmpjes van de zee in Nieuwpoort en Spanje die ik kreeg doorgestuurd. Ik flow mee met de zee die komt en gaat. Het leven als eb en vloed.
Het is wat het is. Acceptatie.

Dank je wel voor jullie blijvende dagelijkse support en aanmoedigingen. Ontzettend deugddoend. Ik kom er helaas niet altijd toe jullie persoonlijk te antwoorden en te bedanken. Bij deze een warme omhullende knuffel en dank jullie wel!!

Van hart tot hart, Marijke

 

​Nadat ik in januari de diagnose kanker kreeg, schrijf ik over hoe ik kijk naar dit proces van heling en over het teamwork met het zelfhelend vermogen van mijn lichaam. 
Dit is blogje 5. Als je naar onder scrolt, kan je beginnen bij  nummer 1.  

​Vandaag 28 mei is het Internationale actiedag voor de Gezondheid van Vrouwen.
En ook de lancering van een boeiend boek dat alle aandacht verdiend!
HET VROUWENLIJF EN WAT WE ER NIET OVER WETEN door Journaliste Sofie Peeters,
​waarin de medische genderdatakloof onderzocht wordt. ‘Eeuwenlang werd medisch onderzoek gebaseerd op het mannelijk lichaam, waardoor kennis over het vrouwelijk lichaam achterstand opliep’, zo zegt zij.
Het is een onderwerp dat ik dit afgelopen jaar al dikwijls aansneed onder vriendinnen. Ik haal het boek alvast in huis!

Mijn eerste deel van het behandeltraject met chemo’s is achter de rug. Het hadden er zes moeten zijn, maar het werden er op de valreep zeven. (zeven is een magisch getal, zeker ook in sprookjes, ….ach beroepsmisvorming zeker en dat ik dit onbewust zo gemanifesteerd heb. Ha ha ha)
Dus gisteren nog 3 coctails gekregen met de mindset: Chemo is mijn vriend. Deze extra zevende wordt dé KO voor de kankercellen. En ja, ik straal de baxters nog steeds in met toverkracht en met het geloof en vertrouwen in het zelfgenezend vermogen van mijn lichaam. Teamwork!

En…..dat laatste werpt wonderwel zijn vruchten af!
Zes dagen voor de tussentijdse resultaatbespreking met de oncoloog heb ik een droom.
(Ik zit al dagen, weken eigenlijk op advies, boodschappen zo je wil, van mijn eigen innerlijke weten en stem te wachten,…maar ach, het bleef muisstil)
’s Morgens bij het wakker worden, zie ik het beeld van de droom nog steeds voor me.
We zijn in het kabinet van de oncoloog. Hij zit voor zijn PCscherm en zegt: ‘Het is weg’.
Meer was het niet. Dat was mijn droom. Maar genoeg om gelukzalig op te staan.
‘Stel je voor dat dit waar is’, zeg ik tegen mijn man, dat de kanker verdwenen is.

Even is er die euforie maar al gauw komt  twijfel en paniekzaaierij weer piepen.
Amai, de angsten kwamen één voor één als een tsunami. Dagenlang wachten, het was als tien keer sterven. Wat als het toch verder gegroeid is, want het wordt ‘invasief’ genoemd? Hoe vertel ik dan dat minder goede nieuws aan onze kinderen? Of aan mijn ouders? Ik ben nog niet klaar om nu al te sterven, enz….O, de afgelopen week ben ik zooo bang geweest. 

Even was er een lichtpuntje! Daags voor het gesprek zie ik in een flits tijdens een meditatie dat ik juichend word toegeroepen en met bloemen bestrooid bij het naar buiten komen uit een grot. Ik heb de beproevingen doorstaan en mag mij 'ingewijde' noemen. Het beeld doet me denken aan de Eleusinische Mysteriën in het oude Athene. Net zoals het verhaal van het afdalen van Persephone in de onderwereld. Of de afdaling van Inanna in Soemerië.  Wereldwiijd waren en zijn er nog steeds inwijdingen waarbij je dagenlang ondergronds doorbrengt. Om in afstemming te komen met je ziel. Antwoorden te ontvangen over je zielepad. (kort door de bocht, want het houdt zoveel meer in) Zo voelt mijn pad aan dat ik inmiddels al anderhalf jaar aan het gaan ben. Een inwijding in het cyclische van het leven met de nabijheid van de dood.  

De 'tapping' (EFT, Emotional Freedom Techniques) biedt nu en dan soelaas en verlichting. Mijn angsten uitspreken, aankijken, lichamelijk voelen en er niet van wegkijken of wegvluchten in afleiding. 

Eindelijk is het moment daar bij de oncoloog. Gelukkig zegt hij meteen bij het binnenkomen:  ‘Ik heb goed nieuws! Op de PETscan is het niet meer als kanker te zien. De cellen zijn inactief en slapend. Zo een goed resultaat had ik niet verwacht’. Dan zegt hij letterlijk zoals in mijn droom: ‘HET IS WEG! De chemo en de immuuntherapie doen goed werk.’ Ja, en  dat is absoluut waar, maar eh…..hij zou eens moeten weten wat er ook allemaal in mijn trukendoos zit! :-) 

De opluchting was groot, de ontlading ook! Al  was het in mijn droom optimistischer want daar was ik er volledig van af…en dus ook van verdere behandelingen. Maar hé...ook al blijven het woelige waters, we zijn nu in een min of meer gerust stadium. Het geeft mij alleszins goede moed voor het pittige vervolgtraject tot half juli.
Hallelujah! 

En ik blijf jullie allen danken om in mij en mijn genezingsproces te geloven. Alle supporters!  Want zonder  jullie zou het maar een eenzaam traject zijn! Daarom maakte ik vanachter in de tuin voor jullie allen een bloemenenblaadjesmandala. Zo fijn om te doen! En de vogels zongen mee. Me heppie! 

​Ik krijg mijn hoofd niet stil tijdens de nacht. Teveel input en prikkels van overdag. En ik overdenk keer op keer weer wat ik hier wil delen. Want ik heb toch beloofd dat ik af en toe zou schrijven!
‘Het moet wel inspireren hé. Mensen moeten er toch iets aan hebben?
Ik kom mijn stemmetjes even tegemoet: ‘Joehoe Marijke, ging je vanaf nu niet meer eerst in de plaats van jezelf denken en dan pas aan de ander? Stoppen met leven naar de verwachtingen van de buitenwereld?
Ja, dat is waar, ik wil schrijven vanuit plezier en een zekere moeiteloosheid. Finetunen op de juiste flow.
Inmiddels ben ik na de eerste chemo van 22 maart al mijn zilveren haren kwijt. 

Mijn haar viel met bosjes uit en ik begon niet iets teveel op de heks Baba Yaga te lijken uit mijn vertellingen ;-)
​​
Die Baba Yaga laat ik liever in de verhalenwereld vertoeven dan haar werkelijk te worden. Patrick, mijn man neemt de tondeuse erbij en voilà, een nieuwe coupe! Ik had al enkele weken kunnen wennen aan de gedachte dat ik mijn haren zou verliezen en was er klaar voor.
Cool mama, you rock!’, zeggen mijn kinderen. Ja, ik zie er een beetje uit als een krijger. Het staat me wel eigenlijk, dus als het kan (geen zon, niet te koud en niet teveel wind), laat ik die chemomutsen en sjaaltjes aan de kant.
 
Ik krijg geregeld de vraag wat ik zoal de hele dag doe? En of de dagen niet te lang zijn?
Integendeel, ze zijn te kort. En neen, ik vul ze niet met TV,  lezen of muziek luisteren.
Dat dat vraagt teveel energie. Ik ben o zo snel overprikkeld en kan maar aan één ding tegelijk denken. 
Gelukkig biedt Patrick mij de beste omkadering zodat ik mij helemaal kan overgeven aan mijn proces van ‘heel-wording’.  

Het is best wel een kunst om elke dag opnieuw zo dicht mogelijk bij mezelf te blijven. Dat doe ik uuuuuuren op een dag met de meditatieve audiosessies van Roy Martina die mij zooo in contact brengen met mijn lichaam en met de boodschap van ‘mijn’ kanker. Het is best hard werken hoor.
Klinkt misschien gek, maar dat is het echt wel. ‘Wat een discipline heb je toch’, moedigen vriendinnen mij aan. Ja, ik ben trots op mezelf en sta er ook van te kijken. Maar eerlijk gezegd, gaat het zowat vanzelf eigenlijk. Want wat een unieke levenskans krijg ik hier aangeboden om te herbronnen, mijn vanzelfsprekend lijkende prioriteiten in vraag te stellen en in te voelen naar mijn ware verlangen in mijn leven?
Wat wil ik eigenlijk in mijn leven? 

Wat  is mijn allerdiepste ‘zielsverlangen’. Wat wil er van diep binnenuit geboren worden?

Hoe dikwijls heb ik die vraag de afgelopen jaren niet aan mijn publiek gesteld in de vertelling van Lady Ragnell en Koning Arthur.
‘Wat is jouw aller allerdiepste  zieleverlangen?’
Dat antwoord komt niet met een vingerknip. Dit toont en ontvouwt zich enkel als je je openstelt en overgeeft aan het uitdagende ‘diepzielduiken’. En deze weg ga ik nu.
Het genereert ook de mooiste zelfliefde.
 
‘Waarom overkomt mij dit? Waarom ik?’ Deze vraag heb ik mij nooit echt op die manier gesteld.
Vanuit een slachtofferrol bedoel ik dan. Het voelt eerder als:

Mijn lichaam geeft mij hier een signaal waar ik niet langer omheen kan. ‘Oké, tijd om ervoor te gaan zitten. Ik luister’

Dat doe ik ook letterlijk. In gesprek gaan met mijn ‘energetische’ baarmoeder (9 jaar geleden onderging ik een hysterectomie), in communicatie gaan met eierstokken, mijn hart, mijn darmen,…
Luisteren en voelen, invoelen, bevoelen, doorvoelen.
Durven gaan zitten in (soms eeuwenoud) verdriet, woede en razernij, onrechtvaardigheid, machteloosheid, in bang en angstig zijn, schaamte, schuld, trauma….zoveel onverteerde pijnen.
Het wil allemaal al zo lang gezien en gehoord worden. Als in een pijnlijke en verdoofde kramp ligt het al die jaren diep opgeslagen te verharden in dat trouwe lichaam van mij.
Maar hé, ik boek vooruitgang want ik voel werkelijk hoe mijn lichaamsbewustzijn er hier op vooruit gaat!

En ja, ik ben een ‘beelddenker’ dus via die beeldtaal krijg ik best wel veel informatie over de landkaart die mijn lichaam is. Een landkaart die momenteel grondig hertekend wordt.

Wie Gabor Maté kent (Hongaars-Canadese arts en bestsellerauteur), weet dat hij auto-immuunziektes en ook kanker koppelt aan levenslange onderdrukte emoties, waaronder boosheid.

Hij spreekt over de kracht van ‘Healthy Anger’, 'neen’ durven zeggen vanuit je eigenwaarde. Jezelf leren begrenzen. Hmm…voor een pleaser zoals ik, ligt hier wel een AHA! Wat een binnenkomer zeg.
Ik die er altijd alles aan zal doen om toch maar aardig, lief en vriendelijk en oké gevonden te worden en mezelf te dikwijls wegcijfer.
Ik grap er soms over dat mijn vader mij als kind goedbedoeld leerde: ‘Marijke, eerst praten de ‘grote mensen’ en dan pas is het aan jou. Alleen is hij mij vergeten te zeggen wanneer ik eindelijk groot genoeg was. Durven voor mezelf op te komen en uit te spreken wat er op maag of lever lag, ….dat heeft lang geduurd.

En kijk, ik werd verhalenverteller! Zo vond ik een vorm om te kunnen zeggen wat ik te vertellen heb.

Het had meteen ook een helend effect op mijn gezondheid want de eczeem die mij reeds plaagde vanuit mijn kindertijd verdween instant wanneer ik toen de VZW De Sprookjespoort opstartte.
Een duidelijk teken dat ik mijn pad gevonden had. In mijn voorstellingen kan ik eindelijk helemaal mezelf zijn. Er is geen luid geroep, ellebogenwerk of overstemmen van iemand nodig want het podium is sowieso voor en van mij. Een ruimte die ik naar eigen aanvoelen steeds weer vorm kan geven. In  mijn favoriete mythen en sprookjes vind ik het ideale medium om krachtige symbolische boodschappen mee te geven.

Maar nu, meer dan 20 jaar verder, voel ik al een tijdje dat er meer ruimte voor verdieping mag komen. ‘Next level’.
Maar hoe en wat en onder welke vorm? Het toonde zich maar niet.

Tot uit een onverwachte hoek daar plots Kanker mijn leven komt binnengewandeld. Mij door elkaar schudt maar mij tevens helpt mijn oude programmeringen en overtuigingen overboord te gooien, mij dwingt vastgeroeste gewoontes te herzien en mijn leven te herscheppen.
Ik pak deze kans met beide handen. Want ik wil leven! Nieuwe levensvreugde wil ik voelen stromen. Vanuit een bronkracht. Dus niet aangestuurd vanuit controle en vanuit mijn hoofd met willen en denken. Neen. We doen het op de feminiene manier. Wat wil er ontstaan? Wat wil er naar mij toe komen? Waar word ik verwacht?

Waar leidt mijn ‘baarmoeder’ mij naartoe om te laten geboren worden wat in mij leeft?

Welke vorm zullen mijn verhalen en voorstellingen krijgen of workshops rond mijn pad van genezing, (klank)healing en aurareading in eigen praktijk, ….? Het zal zich wel tonen. Ik heb te vertrouwen.
Ben ik dan soms niet bang? Ja, natuurlijk wel. Ik voel me teer en zeer kwetsbaar bij dit afleggen van het oude en het opnieuw geboren ‘willen’ worden. Meermaals ben ik mijn verbinding kwijt. Huilen. Alleen en  verloren voelen. Boenk. Vallen. Auw! Godver. Ja, eens goed vloeken. Mezelf toestemming geven om eens  goed boos te zijn! Het liefst al zingend en grommend en brommend bij het trommelen. Zaaalig. Het mag er allemaal zijn.

Dank voor alle steun, aanmoediging en liefdevolle kaartjes, de vele mailtjes (die ik nog niet heb beantwoord), berichtjes, bloemen,….Wat een verbinding. Dank dank dank!
​
In een volgend bericht maak ik een lijstje waarin ik alle linken plaats die mij inspireren en ondersteunen. Ook wat voedingstips voor immuniteit van de orthomoleculair therapeut.
​
Van hart tot hart, Marijke

MIJN  BESTE  JAAR  OOIT
Een ontboezeming
 
Spreek, zegt mijn hart
Vertel
Openhartig

 Lieve mensen
 Je hebt het misschien al gemerkt dat het stilletjes is op de website en in mijn agenda . 
Mijn gezondheid is nu prioriTIJD.
‘Tjiens vorig jaar ook al’, hoor ik je denken. Ja, dat klopt. Ook vorig jaar kwam ik tot stilstand omwille van gezondheidsperikelen. Het eindejaar heb ik gelukkig wél vertellend kunnen afsluiten met wintervertellingen in mijn huiskamer en met een magische Midwintervoorstelling waarin we onze krachtige wensen voor 2024 aan het vuur gaven. Het nieuwe jaar lonkte en ik voelde mijn levenskracht weer stromen!
 
Begin januari, ….goede voornemens, startte ik elke ochtend gedisciplineerd met een bijzonder krachtige meditatie van de holistische arts Roy Martina : MIJN BESTE JAAR OOIT
In die meditatie verbind je jezelf met je beste versie, je toekomstige zelf, en zet je duidelijk je intenties neer. De meditatie sluit af met een blik vooruit op de laatste dag van het jaar waarop je terugkijkt op je realisaties in je (innerlijk) werk, je job, je relaties, enz…. Ik zag me iedere keer juichen en dansen.
Oké dacht ik. Dat zit goed! Dit wordt een topjaar!
 
Tot het nieuws kwam op 02 februari, Maria Lichtmis. Baarmoederhalskanker
Ik duizelde. Huiverde. Wat? Dit had ik nooit verwacht.
Ik? Kanker?
Hoe gek het ook mag klinken, later op de dag kon ik toch al voelen: dit wordt écht mijn beste jaar ooit want ik kom hier door.
 
 Achteraf heb ik er al dikwijls om moeten lachen want wie had nu kunnen 
 bedenken dat ‘mijn beste jaar ooit’ net deze hallucinante uitdaging inhield.
 
Sinds dag één houd ik een dagboek bij. Terwijl ik schreef: Mijn lichaam heeft ‘kanker’, las en hoorde ik, ‘KAN KEREN’. Inderdaad, ik kan dit keren.
De kracht van verandering  ben ikzelf. Ha, oef! Een magische boodschap van ergens diep in mij. Ik was gerustgesteld.
Dit ziekteproces is een helingproces. Een genezingsproces in de voorouderlijke lijn én ook in het collectieve vrouwelijke veld. 
Ik word uitgenodigd om te leren vertrouwen op mijn eigen lichaamswijsheid en vooral om te leren luisteren naar de taal van mijn eigenste lichaam. Mijn eigen innerlijke stem. Mooi.  Ook al besef ik dat het hele medische traject een ‘hell of a ride’ wordt, het komt goed.
Ja, dit komt goed.
 
Vandaag zijn we bijna drie maanden en enkele parkeerabonnementen van het UZA verder.
Alle onderzoeken, wachten, de resultaten bespreken, wachten, de complexe medische taal, het non-empatisch zijn van artsen….het is soms bijna onmenselijk, ondraaglijk.
Eindelijk kunnen we als de lente start ook met het behandeltraject van chemo’s en bestralingen beginnen.
‘Mag ik de chemobaxter eerst even in mijn handen houden? Vraag ik aan de verpleging.
‘Euh, ja, en wat doe je daar dan mee?’
‘Ik stop er TOVERKRACHT in. (ja, zo doet een verhalenverteller dat hé) Ik geloof en ben er sterk van overtuigd dat de chemo de kankercellen doodt en dat het voor de andere cellen in mijn lichaam vitamines en voeding mag zijn. It’s all-in the mind.’
Ze glimlachen en zijn blij dat ik het zo bekijk. Natuurlijk vertel ik het ook iedere keer aan mijn kamergenoten.
En ja…ik krijg hen iedere keer mee in mijn verhaal.
 
Mijn hoogsensitieve lichaam reageerde toch best wel fel op deze invasieve coctails. Mijn hart wekenlang overstuur. Chemo’s uitgesteld. Teleurstelling. Maar ook dat keerde want 'Hé, welk belangrijk signaal negeer ik hier?'
 
‘Marijke, pak jezelf bijeen en connecteer dat hartbrein, darmbrein en hoofdbrein…
Luister, vertraag, verstil want jouw lichaam spreekt tot jou in haar eigen unieke taal.
Ssttt…’
 
Intussen gaan we dapper verder in het UZA en bedenk ik ook welke haren ik binnenkort opnieuw wil. Zouden die opnieuw witter dan wit zijn? Steil of wie weet met krullen, of mooi golvend….Ik zet alvast de intentie neer voor mooie lange koninginnelijke witte golvende haren…Allez ja, lang ….We zullen alvast met een broske beginnen.
 
Dé sleutel om hier met positiviteit door te komen is een krachtige mindset! Een Kanker Warrior mindset 😉. Ik mediteer zo een 4 à 5 uur per dag met mijn inmiddels beste maatje 'Roy Martina' in mijn hoofdtelefoon. Ja, diezelfde Roy waar ik Mijn Beste Jaar Ooit mee begon. Van zodra ik het nieuws vernam, startte ik bij hem een online programma om via zelfhypnose, meridiaantapping, NLP, EFT het zelfhelend vermogen van mijn lichaam aan te spreken. Het is een ware mentaliteitstraining. Focus, ademhaling (ja, zuurstof is de vijand van kanker) én de kracht van verbeelding.
 
Als je je intenties tot genezing kan verbeelden en deze voorstelling zo echt mogelijk maakt in de geest, dan neemt jouw lichaam het voor werkelijkheid aan. 
Want, wat is écht echt? ;-)
 
Ik focus nu vooral op de topparaatheid van ‘de Leukerdjes’  zoals ik ze noem, de leukocyten of witte bloedcellen. Dag en nacht moedig ik dit Witte Leger aan om zich exponentieel te blijven vermenigvuldigen om die lichaamsvreemde kankercellen te lijf gaan die niet doen wat ik wil en de harmonie komen verstoren.
Aan verbeeldingskracht dus geen gebrek. Tja, ik ben dan ook de Koningin van mijn eigen Rijk van Verbeelding (die site is even on hold)  waarin ik dagelijks het veld van alle mogelijkheden betreed en waar ik mijn eigen toekomst creëer en herteken. Waar ik mij telkens opnieuw en opnieuw verbind met mijn toekomstige beste versie, Marijke 2.0.
Dat Rijk van Verbeelding groeit en ontvouwt zich in mijn praktijk-en healingruimte tussen mijn troms en klankschalen. (zie foto).
 
Hoe ik mijn fysieke lijf ondersteun? Acupunctuurbehandelingen wissel ik af met faciatherapie om mijn energie weer in stroming te brengen. De orthomoleculaire therapeut voorziet mij van de nodige supplementen en helpt me bij mijn polariteitsdieet met yange voeding (3x warme bereidingen per dag, klaargemaakt door mijn allerliefste man) waar ik helemaal van opkikker. Nog wat Reiki, Yoga en Tai-Chi erbij én zeer vitaliserend….. de meridiaantappingen uit de Traditionele Chinese Geneeskunde (TCM).
 
Uiteraard omhels ik de reguliere geneeskunde en ben ik blij omringd te zijn met de beste artsen. Ik ben ze zeer dankbaar, maar wat zou het mooi zijn als ik mijn ervaring en andere kijk op dit kankerverhaal, zou kunnen delen met de oncoloog en samen inzien hoe aanvullend al deze verschillende therapieën zouden kunnen zijn. Toekomstmuziek....
 
Eén ding weet ik zeker en hoef ik niet extra te visualiseren…
DIT hele traject wordt mijn beste vertelvoorstelling ooit.
 
Hoe ik deze uitdaging aanga en hoe ik er insta
hoe dit proces zoveel groeikracht opent in mijn leven
hoe ik eindelijk hulp durf te vragen en uit te reiken
hoe ik eindelijk leer neen te zeggen en te begrenzen
hoe ik voor mezelf  de langverwachte ‘onvoorwaardelijke liefde’ of zelfliefde voel
hoe ik mezelf en anderen leer vergeven
hoe ik mijn overbeschermende zelfcriticus dank voor haar bewezen diensten

 
En oké, het is soms dikke shit met grrrr en gdvrdm….maar er is eindelijk ook ruimte voor compassie en mildheid. Vrede en acceptatie.
Er is enkel het Hier en Nu waarin ik kies om er 100% voor te gaan om volledig te genezen. Ik ga elke avond gelukkig en dankbaar slapen om alle kadookes van de dag die ik mocht ontvangen.  
 
Mijn leven is nu reeds voorgoed veranderd. 
Ik leer en leef eindelijk ‘ZIJN in plaats van DOEN’
 
Ik dank mijn liefdevolle families en vrienden die me zo hartevol steunen en aanmoedigen. 
Ik dank alle vrouwen die mij in mijn vrouwencirkels (Goddesses of the Labyrinth) mee dragen en bedding geven.
Ik dank jou, lieve lezer, om mijn 'openhartige brief' tot op het einde te lezen en wens jou veel levenslust toe!
 
En ja, het is écht waar: 
LIEFDE is werkelijk het enige wat telt. De kracht van het hart.
Laat dat ons kompas zijn in ons leven
 
Oeps, de inkijk in mijn proces werd wat langer dan ik dacht. Allez seg en ik ben nog lang niet uitverteld ;-)
Weet je wat? Met een vlog of blog deel ik graag wat het verkennen van de verdere diepten in dit proces aan parels zal vrijgeven.
Let wel....op mijn eigen slowmotion 'walvis' tempo. 
Dat zal ik doen via deze nieuwsrubriek. 
 
Dank je wel voor jouw nabijheid.  
In verbinding en van hart tot hart,
Marijke
 
‘Ga, ga het woud in. Als je het donkere woud niet ingaat, zal er nooit iets gebeuren en zal je leven nooit beginnen.’ C.P. Estès

Een jongen moet zijn drie varkentjes verkopen op de markt. Een kleurrijke man met goocheltrucs biedt hem hier geen geld voor maar magische diertjes die muziek maken.  Wat zal hij kiezen?